Rode Bloedirritantjes

 Wie herinnert zich de televisieserie Golden Girls? Drie vriendinnen in een ondefinieerbaar stadium, ergens tussen milf en verzorgingsflat, samenwonend in een huis met de moeder van één van de meiskes. Die fantastische verhalen vertelt over hoe zij in haar jeugd met Winston Churchill en Pablo Picasso het bed deelde. Verhalen die steevast beginnen met:  ‘Picture this, Sicily 1922 …’
De waarheid lag in het midden, niemand riep: ‘nepnieuws!’

Tegenwoordig leven wij in serieuzere tijden. Waakzaamheid is geboden en ik neem geen enkele verantwoording voor deze column, die (beter?) door AI geschreven had kunnen zijn.

Welnu: ‘Stel je voor, Utrecht, 2025 …’

Ik zit aan die tafel met dat maagdelijk witte scherm voor me.

De badkamer zit dicht, zodat ik de wasmachine niet hoor. De deurbel is onklaar gemaakt met een wurgende witte sportsok, de brievenbus dichtgekit met purschuim.
De voorwaarden zijn maximaal. Het Schrijven kan beginnen.

Wat kan me nog gebeuren?

Dat zal ik je vertellen wat er kan gebeuren - als je op de computer schrijft!
Ik keek onlangs op internet naar bootjes … Niet doen, maar houd dit beeld even vast.

Als schrijver wil je wel eens een feit controleren, of de juiste spelling.

Van Dale houdt het nog netjes met advertenties voor eigen parochie en een ieniemienie blokje over zonne-energie (gezellig, in een duurzaam verwarmd huis met een dik woordenboek op de bank).
Nee, dan Linguee, website-met-voorbeeldzinnen. ‘Ga Aan De Slag Met Uw Badkamer’ schreeuwt het ter rechterzijde. Schuldbewust hoor ik nu het gesmoord snorren van de wasmachine. Ook kan ik vandaag 65% besparen op Adobe, mij verzekeren bij Centraal Beheer, kekke trainingsjasjes kopen (WAT?) - en boten.

Bij de vleet. Of, nou ja: vloot. Al die afleidingen moeten wij ons doorheen concentreren. Door Chinese muren op te zetten (zonder spyware), hersenhelften te compartimenteren en kent/kunt u het aloude concentreren nog? Nog? Focussen.
En als je dan per ongeluk afdrijft naar de socials …
Op de lagere school leerden wij dat als je ziek bent er witte bloedlichaampjes strijden met rode - dat als de witten winnen, je beter wordt.

Nu is het omgekeerde aan de hand, ‘de roden’ winnen bijna altijd; er dringt zich een ziektebeeld van overprikkeling op.

Want waar precies worden wij ‘beter’ met die dwingende, onoverwinnelijke, rode bloedirritantjes? Bij Whatsapp, bij Facebook?

Misschien moet ik die boot kopen, de hele donderse boel achterlaten en de horizon voorbij varen naar een gebied zonder bereik.